حس و حال و انگیزه‌ای (شاید!) برای انجام هیچ کاری نیست!…
یکی دو قدم می‌روم می‌ایستم…می‌نشینم…می‌خوابم…
مات و مبهوت…

از نوشته هایی که یه عکس مرتبط و یا غیر مرتبط، که مجبورت می کنه برای خودت بشینی داستان ببافی و ارتباط بین عکس و نوشته و… رو پیدا کنی، که توسط خود نویسنده گرفته شده و داخل نوشته جای داده شده، خوشم میاد…

حس عجیبی بهم می ده…به خصوص اگر برای ادیت اون عکس از ادیت های مات و خاص استفاده شده باشه…و یا از زاویه های گنگ و خاص عکس گرفته شده باشه…

این روزا مثل کسیم که تو سلول انفرادی که یه پنجره به هوای ابری و گرم بیرون داره، رو تختی که زیر پنجره ست، دراز کشیده و به نوری که از پنجره روی دیوار خاکستری سلول می تابه نگاه می کنه و انتظار حُکمش رو می کشه…